Odkrycie Chirona

Chiron jest pomostem łączącym świat Saturna i Urana. Ta mała planeta, zaliczana przez astronomów do grupy Centaurów, reprezentuje w astrologii archetyp Zranionego Uzdrowiciela.

Chiron (1977 UB/2060 Chiron) został odkryty 1 listopada 1977 roku o godz. 10:00 PST (= 18:00 GMT) w Pasadenie w 3°49' Byka. Zauważono go na kliszach wykonanych dwa tygodnie wcześniej, 18 października 1977 roku o godz. 9:08 UT w Palomar.

Horoskop odkrycia Chirona
Odkrycia dokonał amerykański astronom polskiego pochodzenia Charles T. Kowal, który pracował przy projekcie poszukiwania transplutonowej Planety X. Szybko się jednak okazało, że Kowal nie dostrzegł nowej planety, lecz obiekt poruszający się po dość ekscentrycznym torze pomiędzy orbitami Saturna i Urana.

Początkowo sądzono, że Chiron jest zagubioną planetoidą, która nieoczekiwanie zawędrowała w odległe rejony Układu Słonecznego. Wiele lat później okazało się, że Chiron nie jest jednak typową planetoidą, ponieważ wykazuje również aktywność kometarną (obecnie klasyfikuje się go też jako kometę 95P/Chiron). O jego kometarnej naturze dobitnie przekonano się w roku 1996, kiedy Chiron znajdował się w peryhelium (w największym zbliżeniu do Słońca). Wtedy jego otoczka, zwana komą, była tak duża, że rozmiar Chirona zwiększył się do 1200 km. Normalnie jednak nie jest to duże ciało niebieskie. Średnica Chirona waha się od 148 do 208 km.

Astronomicznie rzecz biorąc, Chiron jest więc półkometą i półplanetoidą. Należy on do odrębnej klasy obiektów (lodowych planetoid) zwanych Centaurami, które w mitologii występowały pod postacią półludzi, półkoni. Chiron był pierwszym odkrytym obiektem tego typu, choć wtedy nie zdawano sobie z tego sprawy. Następny Centaur został bowiem odkryty dopiero w 1992 roku. Nosi on nazwę Pholus. Dziś znane są dziesiątki takich obiektów, a kilkanaście z nich ma już swoje imiona. Obok Chirona i Pholusa, są to: Nessus, Asbolus, Chariklo (żona Chirona), Hylonome, Elatus, Thereus, Okyrhoe, Amycus i inne. Wszystkie astronomiczne Centaury otrzymują imiona mitologicznych centaurów. Co ciekawe, nowo odkryta planetoida otrzymała imię centaura Chirona w grudniu, kiedy Słońce było w znaku Strzelca. A w ikonografii astrologicznej znak ten przedstawia się właśnie pod postacią centaura.

Przypuszcza się, że Centaury to obiekty, które pierwotnie krążyły w pasie Kuipera, a więc daleko poza orbitą Neptuna. Jednak grawitacyjne oddziaływanie gazowych olbrzymów, Neptuna, Urana i Saturna, spowodowało, że część planetoid z tego obszaru zostało wciągniętych do wewnątrz Układu Słonecznego. I w tym sensie można powiedzieć, że Charles T. Kowal faktycznie odkrył transplutonową "planetkę", którą w istocie niegdyś Chiron był. Orbity wszystkich Centaurów są więc bardzo niestabilne, dlatego na przykład pozycji Chirona nie można ustalić wcześniej niż do VIII wieku n.e.

Astrologiczne badania nad Chironem rozpoczęły się tuż po jego odkryciu. Pionierem na tym polu jest amerykański astrolog Zane B. Stein. Chiron bardzo szybko znalazł sobie rzesze entuzjastów. Napisano na jego temat przynajmniej kilka bardzo dobrych książek oraz setki artykułów. Niemal każdy program astrologiczny wyznacza pozycje Chirona, a wielu astrologów traktuje tę planetoidę w szczególnie uprzywilejowany sposób.

 

Przeczytaj też:
Chiron w mitologii
Chiron: sacrum i wojna
Chiron a religie
Chiron w astrologii